Afgelopen donderdag was mijn laatste dag op het uitvaartcentrum. Ik kreeg een hartverwarmend afscheid, met zoenen, lieve woorden en een afscheidsboek. Ik voel me vereerd, dat de mannen van de drukkerij zich zo hebben uitgesloofd, zie de prachtige afbeelding hieronder. In het boek hebben mijn collega’s allerlei moois over me geschreven, en er stond zelfs een hyme in van de Santo Daime-kerk, bij sommigen onder jullie beter bekend als de lianenthee-sekte. Uitvaartleidster Ellen, sinds kort Eleonora want lianentheedrinkers hebben de neiging hun naam te veranderen, heeft de liedtekst overgeschreven uit een zangbundel van de kerk. En zo grijpt alles weer prachtig in elkaar. Mijn boek over de Amazone eindigt in het Braziliaanse oerwouddorpje van de lianenthee, bij het uitvaartcentrum werkt een uitvaartleidster die ook een liefhebster is van het geestverruimende vocht en als alles gaat zoals gepland, zal ik in mijn volgende boek weer terugkomen op de Braziliaanse hallucinaties.
Maar nu eerst Tootje, die van witte rozen hield, oftewel Het leven in een uitvaartcentrum. Het koffieschenken zit erop, het schrijven over het uitvaartwereldje zit erop en nu wordt het tijd voor de PUBLICITEIT.
